Του Δημοσθένη Καραγιάννη
Πλησιάζει η επέτειος της μάχης της Κρήτης, ενός γεγονότος που έχει καταγραφεί στον κατάλογο των πιο ηρωικών γεγονότων αυθόρμητης λαϊκής άμυνας στην ιστορία των λαών. Μιας άμυνας που αποδείχτηκε τόσο αποτελεσματική και δυσνίκητη, αποδείχνοντας ταυτόχρονα και την κατακτημένη συνειδητή αίσθηση ελευθερίας των κατοίκων του νησιού. Πράγμα που συντελέστηκε μέσα από τους πολυαίωνους αγώνες του λαού της για ελευθερία του από τους κατά καιρούς δυνάστες του. Και δεν ήτανε λίγοι…
Όπως αποδείχνει η μακρόχρονη και αιματοβαμμένη ιστορική πορεία του νησιού, η Κρήτη μετά τη ρωμαϊκή κατάκτηση (67 π.χ.) και για αιώνες μέχρι το 1913 ήτανε σε καθεστώς υποτέλειας και σκλαβιάς (Ρωμαίους, Βυζαντινούς, Άραβες, ξανά Βυζαντινούς, Γενουάτες, Βενετσιάνους, Οθωμανούς, Άγγλους, Γάλλους, Ρώσους, Ιταλούς) που πέρασαν και σπάραξαν το κορμί και το λαό της.
Σ’ όλους αυτούς τους αιώνες οι αγώνες αυτού του λαού (=του κρητικού), η αντίστασή του, οι εξεγέρσεις του, οι επαναστάσεις και τα κινήματά του κατά πολύ ξεπερνούν τις …φυσιολογικές!!!
Οι στόχοι, κοινωνική ελευθερία και ανεξαρτησία, όπως τους νοούμε σήμερα μπορεί να μην είχαν το ίδιο περιεχόμενο, μπορεί οι επαναστάσεις και τα κινήματα να μην προσανατολίζονταν σε μια λαϊκή ελευθερία, κοινωνική δικαιοσύνη, εθνική ανεξαρτησία και δημοκρατία, όπως το περιεχόμενο των μεταδιαφωτιστικών κινημάτων και επαναστάσεων, αλλά όλα, μα όλα, είχαν ως στόχο την αποτίναξη της δουλείας, της καταπίεσης και της εκμετάλλευσης που βίωναν. Αυτό ακριβώς αποκαλύπτει και τον γενικό χαρακτήρα των πολέμων και των κατακτήσεων από οποιουσδήποτε και οποτεδήποτε γίνονται.
Δεν είναι και λίγες οι περιπτώσεις που και οι νησιώτες, εκτός από τους συστηματικά εθελόδουλους και ασπόνδυλους – υπάρχουν και τέτοιοι στην Κρήτη και μάλιστα και σε ποσότητα που ξεπερνούν τη φαντασία –, σε αντίσταση προς τους κατακτητές τους, συνεργάζονταν με εισβολείς προκειμένου να τύχουν ευμενέστερης μεταχείρισης από τους νέους επελαύνοντες στους οποίους σχεδόν «εθελοσκλαβώνονταν», ελπίζοντας πως στη νέα σκλαβιά τους τα πράγματα θα ήταν καλύτερα! Φρούδες ελπίδες όσο περίμεναν «Μεσσίες» ή δεν υπήρχαν οι δυνάμεις εκείνες που θα τους έκαναν να συνειδητοποιήσουν τόσο τη δύναμη όσο και την ικανότητά τους να πάρουν τη ζωή τους στα χέρια τους.
Τέλος δεν είναι κατά την άποψή μου αμέτοχοι αυτής της «παράδοσης» (= της λατρείας των όπλων, της οπλοφορίας – οπλοχρησίας, της αυτοδικίας και «ανταυτοδικίας» = το αδικείν και αντιδικείν) του Πλάτωνα, η μακραίωνη πορεία της Κρήτης και οι πυκνές διαφορετικότητες που βίωνε για χιλιετίες η προχριστιανική Κρήτη από την εποχή των μινωιτών και μετά… Οι αιώνες πλάθουν τη συνείδηση των λαών και οι αιώνες την αλλάζουν. Φυσικά όχι οι αιώνες αυτοί καθαυτοί, αλλά τα όσα βιώνει ο κάθε λαός μέσα τους. Κι αυτές είναι οι παραδόσεις που διαμορφώνουν και το επίπεδο του πολιτισμού του!
Αυτές είναι – έτσι πιστεύω – οι μεγάλες δασκάλες του για τη δημιουργία του ιδιαίτερου φρονήματος που διακατέχει τους κρητικούς και της αγάπης τους για τα όπλα και την οπλοφορία, που συχνά οδηγεί σε απαράδεκτες και επαίσχυντες πράξεις βίας – όπως τα πρόσφατα φονικά στ’ Ανώγεια. Και πάλι κατά την ταπεινή μου άποψη οι Κρητικοί οπλοφορούν και καταφεύγουν στην αυτοδικία επειδή δεν έχουν καμιά εμπιστοσύνη ούτε στο κράτος, ούτε και στη δικαιοσύνη του. Και σ’ αυτό δεν ευθύνεται ο απλός πολίτης!
Προσθέσετε και το γεγονός πως οι ντόπιοι πολιτικοί άνδρες (βαθιά ρουσφετολόγοι και πολιτικάντηδες στη συντριπτική πλειοψηφία τους), καλύπτουν (συμφεροντολογικά και όχι μόνο), αν όχι και καλλιεργούν την τέτοια συμπεριφορά των πολιτών και ίσως να βρεθεί κάποια άκρη για την απαλειφή πράξεων ένοπλης αυτοδικίας και ανταυτοδικίας. Όμως αυτό είναι ένα τεράστιο θέμα που χρειάζεται και χρόνο και ειδικούς μελετητές και βαθιά ενασχόληση για να δοθούν κάποιες έστω πειστικές απαντήσεις που προσεγγίζουν την αλήθεια.
Η σύντομη αυτή αναφορά στο ζήτημα της οπλοφορίας και οπλοχρησίας συνδέεται και με την πρόσφατη ιστορικά Μάχη της Κρήτης. Γιατί οι Κρητικοί τότε (κι αυτό το επιχείρημα επικαλούνται πολλοί ακόμη και σήμερα) αφοπλίστηκαν από την δικτατορία του Μεταξά με ύπουλο τρόπο, δεν εξοπλίστηκαν κατά τη Γερμανική επίθεση ούτε από τους Εγγλέζους, ούτε από τις ντόπιες αρχές παρά τις εκκλήσεις τους κι έτσι έχασαν κάθε εμπιστοσύνη προς το κράτος και τους λειτουργούς του. Και είναι καλά ριζωμένη η πίστη πως, αν είχαν τα όπλα τους δεν επρόκειτο να κατακτηθεί η ελληνική μεγαλόνησος και να υποφέρει ο λαός της (όχι όλος) τα πάνδεινα από τους ναζί.
Όσον αφορά την αυτοδικία μόνο αυτό θα πω. Ποιος λαός εμπιστεύεται την αστική δικαιοσύνη του και στην άγνωστη για την «πλέμπα» και λαβυρινθώδη «νομικίστικη» λειτουργία της; Κανένας. Μόνο όσοι αδικούν, έχουν πολλά χρήματα για να ξοδέψουν σε περιφανείς δικηγόρους, σε κρατικά και παρακρατικά μέσα (= δύναμη πρόσβασης στους μηχανισμούς της) για να επιβάλλουν, απολαμβάνουν και καρπώνονται τις αποφάσεις της. Η «πλέμπα» είτε αδικείται, είτε στήνεται στην «ουρά», είτε κρατιέται στην ομηρία της! Πάντα έτσι ήτανε κι έτσι παραμένει.
Και όσον αφορά αυτούς, που επικαλούνται την «τύφλα» της, πράγματι έχουν δίκιο! Θεόστραβη είναι απ’ τ’ «αριστερό» της μάτι! Γιατί απ’ το «δεξί»; Βιτσίλα!
Θέλετε κι αποδείξεις: Να μερικές: Μπελογιάννης, Λαμπράκης, Τεμπονέρας, Σωτηρακοπούλου, Φύσσας, για να μην πάμε παλιότερα σε δοσίλογους, ταγματασφαλίτες, Σουμπερίτες, ΜΑΥδες, Χίτες και στους σύγχρονους Χρυσαυγίτες και λοιπούς εγκληματίες που όχι μόνο αθώωσε, αλλά τους έδωσε και έδαφος να αναπτύξουν την εγκληματικότητά τους και τη σωτήρια για το αστικό κράτος «νεοναζιστική» δράση τους!!! Η εισαγγελέας στη δίκη της Χρυσής Αυγής κ. Αδαμαντία Οικονόμου απ’ αυτά καλά γνωρίζει…
Ας πιάσουμε όμως το μίτο του ιστορικού αγώνα των Κρητικών (όχι όλων) εναντίον της επίθεσης των ναζιστών και της κατάκτησης του νησιού από τους Γερμανοϊταλούς στην αρχή, της αντίστασης των Κρητικών (πάλι όχι όλων) κατά τη διάρκεια της τρίχρονης κατοχής και της συνεχόμενης αγγλοαμερικάνικης κατοχής που επιτεύχθηκε σε συνεργασία με τους δοσίλογους, τους συνεργάτες των Γερμανών, τους εξαγορασμένους με εγγλέζικες λίρες και όσους ξεπουλήθηκαν στους νεοκατακτητές κατά και μετά την «απελευθέρωση»!!!
Ας δούμε το χρονικό των γεγονότων που συνδέονται έμμεσα και άμεσα με τη Μάχη του λαού (όχι όλου) της Κρήτης σε τίτλους πρώτα – πρώτα για να ξέρουμε σε τι ακριβώς αναφερόμαστε. Θα αρχίσουμε από τη χρονιά που αρχίζουν οι πολεμικές επιχειρήσεις στην περιοχή της κεντροανατολικής Μεσογείου. Για τα πολιτικά και στρατηγικά σχέδια του καπιταλισμού (παγκόσμια επικράτηση, αντιθέσεις, αποικιακή εκμετάλλευση, κ.λπ., είτε αυτά εκφράζονται από τις «δημοκρατικές» αστικές κυβερνήσεις, είτε από το αδερφάκι της, τις δικτατορικές – φασιστικές ή ναζιστικές τα γνωρίζουμε ως διαχρονικά.
Ούτε θα ασχοληθούμε συστηματικά με πολιτικά και διπλωματικά γεγονότα, διασκέψεις συμμαχίες, σύμφωνα, κ.λπ. τα οποία διαμόρφωσαν τις συμμαχίες, συσπείρωσαν κράτη, φανάτισαν λαούς, παζάρεψαν μεταξύ τους και τελικά προετοίμασαν τον τρομερότερο (σε θάνατο και καταστροφή) πόλεμο της ιστορίας. Με αυτά τα σημαντικά ζητήματα (ίσως και σπουδαιότερα κι από τις μάχες και τα γεγονότα) θ’ ασχοληθούμε σε επόμενα σημειώματα.
Η επίθεση εναντίον της Ελλάδας από τον φασίστα Μουσολίνι δεν αποτελεί έκπληξη ούτε και ήτανε απίθανη ή εκδήλωσή της. Αν ο Μεταξάς δεν ήτανε ομοϊδεάτης των Μουσολίνι – Χίτλερ δεν θα έτρεφε φρούδες ελπίδες διατήρησης της …ουδετερότητάς του μπροστά στα γεγονότα. Θα προετοίμαζε τη χώρα για πόλεμο που τον έβλεπε να έρχεται! Γιατί ηλίθιος δεν ήτανε! Φασίστας ήτανε.
Τα διεκδικούμενα και για τις δυο συμμαχίες του πολέμου, αυτής του «Άξονα» και της άλλης των «Συμμάχων» – της κάθε μιας τους για τα δικά της οικονομικά συμφέροντα – ήτανε: α) η κατοχή της διώρυγας του Σουέζ στην Αίγυπτο που ένωνε τη Μεσόγειο με τον Ειρηνικό και β) τα πετρέλαια των μεσανατολικών και βορειοαφρικανικών χωρών. Ο σφετερισμός και η αρπαγή (=η κλοπή) των πλουτοπαραγωγικών πηγών από τις χώρες της περιοχής ήτανε τα «μήλα της Έριδος».
Ο ξοφλημένος «καπιταλισμός» στον αναπτυγμένο κόσμο (Ευρώπη, Β. Αμερική και Άπω Ανατολή) είχε φτάσει στο όριό του, ο Πρώτος Παγκόσμιος (1914 – 1918) και η μεγάλη οικονομική κρίση (το γνωστό κράχ του 1928 – 1932) δεν έδωσαν τις αναμενόμενες λύσεις στους ανταγωνισμούς και στις αντιθέσεις του.
Αντίθετα η καπιταλιστική κρίση οξύνθηκε τόσο, όσο τελικά ο μόνος δρόμος που απόμενε για να περισωθεί και να ανακάμψει μεταπολεμικά το βρώμικο σύστημα ήτανε να σύρουν τον κόσμο σε πόλεμο και καταστροφή. Μιά μικρή μόνο έρευνα για το ποιοι χρηματοδότησαν και στήριξαν την πολεμική μηχανή και του «Άξονα» και των «Συμμάχων» αποδεικνύει του λόγου το αληθές και απαντά σε πάμπολλα ερωτήματα…
Το πολεμικό σκηνικό είχε προετοιμαστεί κατάλληλα, οι «ηγέτες» είχαν βρεθεί και εγκατασταθεί στις χώρες τους, οι … «συμμαχίες είχαν σχηματιστεί κι όλα ήτανε έτοιμα ν’ αρχίσει το μακελειό! Οι ευρωπαϊκές απόλεμες κατακτήσεις της Γερμανίας (Τσεχία, Σουδητία), οι ευρωαφρικανικές της Ιταλίας (Αλβανία, Αβυσσινία) και οι ανατολικοασιατικές της Ιαπωνίας (Μαντζουρία) των φασιστοναζιστικών συμμάχων ήτανε τα «καμπανάκια» – προεξαγγελίες του επερχόμενου πολέμου.
Τρία ήτανε τα μεγάλα μέτωπα στα οποία διεξήχθησαν οι σφοδρές, μακροχρόνιες και αποφασιστικές πολεμικές επιχειρήσεις που καθόρισαν τη φασιστοναζιστική ήττα:
- το ευρωπαϊκό μέτωπο όπου σε τιτάνιο δίχρονο αγώνα ο Κόκκινος Στρατός της τότε Σοβιετικής Ένωσης μετά από τρομακτικές θυσίες κατατρόπωσε τις ναζιστικές ορδές και τους συμμάχους τους και τις εξανάγκασε να κλειστούν στο καβούκι τους γκρεμίζοντας τα ναζιστικά είδωλα μέχρι την καρδία του Βερολίνου, αλλάζοντας ταυτόχρονα και την πορεία – έστω και για λίγο σε σχέση με τον ιστορικό χρόνο – του κόσμου,
2. το μέτωπο του Ειρηνικού, όπου συγκρούστηκαν μέχρι θανάτου οι στόλοι των ΗΠΑ και Ιαπωνίας και που έληξε με την «άνευ όρων» παράδοση της τελευταίας μετά τις ατομικές βόμβες στη Χιροσίμα και Ναγκασάκι που έριξαν οι ΗΠΑ τον Αύγουστο του 1945, δολοφονώντας χιλιάδες άμαχους, αδιακρίτως για να «δοκιμάσει» την καταστροφική ισχύ του νέου όπλου, της ατομικής βόμβας, που απόκτησε στα τέλη του πολέμου και
- το τρίτο μεγάλο μέτωπο ήτανε το Βορειοαφρικανικό που ξεκίνησε με την επίθεση των Ιταλικών στρατευμάτων που βρισκόταν (=ως αποικιοκρατικός κατακτητικός στρατός) στη Λιβύη από το 1911 (300.000 στρατιώτες), εναντίον των Εγγλέζικων (= αποικιακός κατακτητικός κι αυτός στρα
τός) που έδρευε στην Αίγυπτο (36.000) με στόχο την … «προστασία» της διώρυγας του Σουέζ. Στο μέτωπο αυτό με πολλές διακυμάνσεις συγκρούστηκαν οι «Συμμαχικές δυνάμεις» (=Εγγλέζοι, Ινδοί, Αυστραλοί, Νεοζηλανδοί, Πολωνοί, Αμερικανοί, Καναδοί, Έλληνες, ελεύθεροι Γάλλοι) με τις δυνάμεις του «Άξονα» (=Ιταλοί, Γερμανοί, Γάλλοι του Βισύ και δυνάμεις από άλλες σύμμαχες βαλκανικές χώρες).
- στις θάλασσες επίσης δυο ήτανε τα μέτωπα αναμέτρησης. Αυτό του Ειρηνικού μεταξύ των Αμερικανών και Ιαπώνων, που έληξε με τη συντριβή του ιαπωνικού πολεμικού στόλου και αυτό του Ατλαντικού μεταξύ των ναυτικών δυνάμεων Γερμανίας και Ιταλίας και ‘Αγγλίας, Γαλλίας, και Ελλάδας. Πραγματοποιήθηκαν επίσης και μικρότερες θαλάσσιες συγκρούσεις σε διάφορες «γωνιές» του κόσμου.
Αναπτύχθηκαν και μικρότερα και βραχύτερα μέτωπα όπως το Γαλλικό, Ιταλοελληνικό, το Γουγκοσλαβικό, το Γερμανοελληνικό, το Γερμανοαγγλικό, ή δημιουργήθηκαν ενώ τέλειωνε ο πόλεμος όπως οι αποβάσεις στη Νορμανδία και στην νότια Ιταλία και άλλα μικρότερα που όμως είχαν μικρή διάρκεια, όχι όμως και μικρή σημασία. Ένα απ’ αυτά τα – ας τα πούμε – «συμπληρωματικά μέτωπα» είναι και το μέτωπο της Κρήτης, του μεγάλου και θαυμάσιου Κρητικού αγώνα με τη συμβολή του στην επικράτηση των «συμμαχικών δυνάμεων»!
Στα σημειώματα αυτά δεν θ’ ασχοληθούμε με τα μέτωπα και τα γεγονότα όπως εξελίχτηκαν κατά τις σκληρές μάχες, αερομαχίες και ναυμαχίες που έγιναν γιατί πιστεύουμε πως είναι λίγο – πολύ γνωστά. Θα ασχοληθούμε λίγο πιο αναλυτικά με τα γεγονότα του τρίτου μετώπου (αυτό του βορειοαφρικανικού) όπου εμπλέκεται και έμμεσα και άμεσα τόσο η επίθεση των φασιστών και των ναζί εναντίον της Ελλάδας, όσο και των ναζί εναντίον της Κρήτης.
Είναι γνωστό πως οι Ιταλοί δεν συμμετείχαν στην επίθεση των ναζί εναντίον της Κρήτης. Έτοιμη συμμαχική μπουκιά πήρανε από την κατάληψή της, το νομό Λασιθίου μετά την παράδοση άνευ όρων του νησιού από τον …«έλληνα στρατηγό» Λιναρδάκη που βιάστηκε κι αυτός να υπογράψει την παράδοση στις 29 του Μάη το απόγευμα στην πλατεία των Πεζών κάτω από τον γέρο πλάτανο. Την υπόγραψε ακολουθώντας το λαμπρό παράδειγμα του …ομοϊδεάτη και αρχηγού του Τσολάκογλου την ώρα που ακόμα οι αγωνιστές πολεμούσαν τους εισβολείς μέσα και γύρω απ’ το Ηράκλειο και οι προεστί και κοτζαμπάσηδες του τόπου προγύμναζαν τις …γλώσσες τους!
Δήμος Σθένης
(Συνεχίζεται)
Υ.Γ. Κλείνω με την παράθεση ενός ωραίου και αληθινού σκίτσου του Δημήτρη Χατζόπουλου σχετικό με το φασισμό – ναζισμό της «χρυσής!!!» αυγής, που «αλίευσα» από την Thessaliki Press. Δείχνει τη διαχρονική παλικαριά του φασισμού ναζισμού. Απολαύστε το.
Εγώ θα έλεγα πάντως πως ο φασισμός και ο ναζισμός γενικότερα έχουν ξεφτιλίσει τον…Δαρβίνο!!!
Ο ίδιος.